Freelancen in tijden van Corona
Sinds Corona in ons leven is, ook vaker dan ooit de uitdrukking “in deze tijden” gehoord? Ik vraag me dan steeds af of we normaalgesproken niet “in deze tijden” leven. Maar ja, ik vraag me de laatste tijd sowieso veel dingen af waar ik eerder niet mee bezig was. Bijvoorbeeld of al die veranderingen met thuisschool en thuiswerk (over de wereldproblematiek buig ik me maar even niet) nou ten slechte of juist ten goede zijn?
Van deadlinestress
In week 1 neeg ik sterk naar het eerste: na een eerste hausse aan Corona-persberichten stopte ineens de aanwas van freelance schrijfklussen. En waar ik dan gewoonlijk mijn vaste opdrachtgevers mailde en in no time weer lekker vol zat, voelde ik me dit keer geremd om dat te doen. Want deadlines in combinatie met drie jongens thuis (van 8, bijna 5 en 15 maanden) bleek de stressloze dag niet ten goede te komen. Thuis schoolwerk maken was ook nog niet bepaald favoriet. Nog nooit zo vaak ‘nee’ gehoord op een dag. Zou dit dan het einde betekenen van mijn eigen bedrijf?
Via (het eerste begin van) acceptatie
Week 2. Ik neeg al naar het tweede. Mijn hoofddoel was inmiddels verschoven naar: de jongens zo goed mogelijk door de dag helpen. Het leuk en gezellig houden. Opdrachten die nog kwamen, nam ik met wijd open armen aan, maar verder pleegde ik geen acquisitie. Wel twijfelde ik of ik me niet moest aanbieden om te helpen met crisiscommunicatie her of der. De grote vraag: hoe dat dan te combineren met de jongens? En met de klussen die er wel waren. Inmiddels had ik uitgerekend dat ik met een x-aantal opdrachten per week ook wel aan het benodigde inkomen kwam. En ik besloot (mezelf ervan te overtuigen) het zo te laten.
Naar (toch in ieder geval relatieve) ontspanning
Week 3: wat blijkt? Mijn prioriteiten zijn verschoven. De nieuwe realiteit is ingedaald. Ik vind het wel goed zo. In ieder geval for the time being. De jongens zijn het belangrijkst. We hebben meer lol. Er is minder stress over werken in combinatie met thuisschool. En nee, ze zitten niet strak gekamd braaf hun huiswerk te maken (maar zijn al urenlang met de Playmobil in de weer – zo leuk!) en hebben echt nog aanmoediging nodig. Maar ze doen het inmiddels wel. En het dagelijkse aantal keer ‘nee’ is goddank gedecimeerd. Af en toe steekt de stress voor de grote deadlines die eraan zitten te komen nog de kop op. Maar prima, dat wordt gewoon veel avondwerk.
Het is fijn de tijd te kunnen nemen om de zorgen over alle veranderingen (die de jongens echt wel hebben) zo veel mogelijk weg te kunnen nemen. Met genoeg afleiding. Veel frisse lucht. En nieuwe tradities, zoals de thuisbios op vrijdagavond met popcorn en The Voice Kids om het weekend in te luiden. Een groot succes. Daarbij: we hoeven toch niet vroeg op, want niet te zwemmen, hockeyen, naar vriendjes, kinderfeestjes, familie, Ajax. (Wat een rust eigenlijk…)
En hoewel van het idee van twee weken geleden dat we elke dag ‘fijn samen spelletjes konden doen’ nog niets is gekomen (wat gaan de dagen snel!), is de grootste eyeopener van de dag: vrolijk spelende jongens vragen om ruim minder aandacht. Waardoor ik toch overdag mijn klussen kan afmaken. Het moet niet gekker worden.
