De spelende stad

In tijden van Corona (daar is-t-ie weer) leren we de stad op een andere manier kennen. Natuurlijk, hij is leeg en stil, en dus redelijk onherkenbaar. En veel mensen vinden hem mooier nu, lees ik. Ik vind hem vooral viezer, alsof mensen zonder de blikken van anderen de noodzaak niet meer zien hun rotzooi op te rapen. Onze straat is bezaaid met zakjes en blikjes en andere troep.

Maar in tijden van Corona met kinderen leren we de stad (Amsterdam om precies te zijn) ook kennen als een stad met vele speelmogelijkheden. Ook wij mijden uiteraard speeltuinen met andere kinderen en drukke veldjes. Om op zoek te gaan naar alternatieven. En die blijken er gelukkig in overvloed te zijn. Zo zijn de gigantische keien in Park Frankendael een grote hit bij ons jongens: klimmen, erop ‘relaxen, mama’, ze blijken zelfs uitermate goed te functioneren als miniglijbaan.

Een eindje verderop staan de bootjes die groep 7 van hun school nog niet zo lang geleden van wilgentakken in elkaar vlocht. Een traditie. ‘Ship ahoy!’ klinkt het elke uitlaat-wandeling weer. Ook de strijd tussen de piratenschepen is elke keer weer hevig. Aan de overkant van het pad liggen de overdekte kronkelpaadjes, waar zeker weten kabouters wonen en een prinses van een draak moet worden gered. En die holle boom, zou die misschien van Vrouw Holle zijn?

Dan het Flevopark. Op dag één van de Corona-quarantaine hebben we er drie boompjes geplant, een gouden zet, is wel gebleken. Want er is geen beter argument om de niet heel gewillige jonge wandelaars een paar keer per week mee te slepen om te gaan kijken hoe de groei vordert – in ganzenpas met z’n allen achter elkaar over het pad om de andere wandelaars de ruimte te gunnen. En lang leve ook de evenwichtsbalken. In de afgelopen bijna drie weken is onze oudste uitgegroeid tot een ware circusartiest. De meest lange en ronde balken neemt hij moeiteloos, meestal nog in looppas ook.

En de stoep. ‘Krijten voor de zorg’ is een geliefde bezigheid deze dagen. Het ene nog mooier gekleurde hart dan het andere verschijnt op de grijze tegels. Roze met blauw, groen met paars, wit met geel. Ik moedig het van harte aan. Om vervolgens naar binnen te rennen en mijn laptop open te klappen. Snel aan het werk. Zo kom je als freelancer toch nog aan je schaarse uurtjes dagwerk. Al zijn het er maar een paar.